“من فکر می کنم دوستانه بخشی از روحیه ایرلندی است. من حتی ابهام را دوست دارم – ایرلندی تایمز

برای Marie Des Marais، یک زن هفتاد ساله اهل ویسکانسین در ایالات متحده، بودن در ایرلند کاملاً یک “بلانی” است.

او و خواهر کوچکترش نانسی لیتز 78 ساله در میان چهار نسل از خانواده خود در راهرو ایستگاه کنت در کورک ایستاده اند و منتظر سوار شدن به قطار به دوبلین هستند. به عنوان یک مسافر معمولی، ماری با گروه 12 نفره در تور ایرلند رفتار کرد.

در مورد من، یک سفر طولانی‌تر اما منظم‌تر در شرف آغاز است: خانه به Westport، Co Mayo از طریق ایستگاه هیوستون. باید حدود هفت ساعت طول بکشد، اما موانعی برای غلبه بر آن وجود دارد. هجوم کبوترهای نوک زدن در هیوستون در صف خوردن قهوه وجود دارد. یافتن صندلی در قطاری که اغلب به سمت غرب پر ازدحام است، بدون پذیرایی و تعداد کارکنان. و با تحمل پچ پچ طرفداران هیجان‌زده GAA که مخفیانه چند آبجو می‌نوشند، تجزیه و تحلیل آنها پس از مسابقه تا زمانی که قطار از شانون در آتلون می‌گذرد، به سطوح نامطلوب می‌رسد.

ساکنان ویسکانسینی هنوز چیزی در مورد کبوترهای ایستگاه اصلی قطار دوبلین نمی دانند – آنها فقط برای اقامت در هتلی در مرکز شهر و بازدید از Temple Bar هیجان زده هستند. یک هفته قبل از آن، آنها به فرودگاه شانون پرواز کردند، سه ماشین کرایه کردند و قبل از رفتن به کو کورک و اقامت در دهکده زیبای کراس‌هاون، از کو گالوی بازدید کردند.

ماری می‌گوید: «اکنون برای رفتن به دوبلین بسیار هیجان‌زده هستیم. ما در هتل Drury Court در کنار St Stephen's Green اقامت داریم و بار معبد اولین بار در لیست ما برای بازدید است. برخی از گروه از کارخانه گینس بازدید خواهند کرد که به من گفته اند مانند رفتن به سرزمین مقدس است.

برخی از خواهرزاده‌ها و برادرزاده‌های کوچک‌تر ماری قبل از این سفر هرگز به خارج از کشور سفر نکرده بودند و ماری می‌خواست همه را با بازدید از “دوستانه‌ترین کشور جهان” پذیرایی کند.

او می‌گوید: «این چهارمین بار است که اینجا هستم و در تمام سفرهایم نمی‌توانم به کشوری فکر کنم که مردمش خوش‌آمدتر، دوستانه‌تر و زمینی‌تر باشند. “من فکر می کنم دوستانه بخشی از روحیه ایرلندی است. من حتی خرطومی را دوست دارم. من این واقعیت را دوست دارم که اگر مسیر را بپرسید و حتی اگر راه را ندانند، به هر حال به شما یک مسیر می‌دهند.»

سطح صمیمیت در میان کارکنان راه آهن ایرلندی در ایستگاه کنت، و همچنین استاندارد بالای تمیزی در حمام های خانم ها، همیشه قابل لمس است. مطمئناً این تجربه مسافران قطار مکرر در هیوستون نیست، جایی که تیم‌هایی از نگهبانان استخدام شده در سالن راه می‌روند، اما حس حمایت کارکنان قطار ایرلندی به وضوح مشهود نیست یا همیشه در آنجا در دسترس است.

کاترین جتسون، توریستی از هوبارت در تاسمانی، چند روز قبل از سفر از Limerick Junction به Cork متوجه مشکل مشابهی شد. او از کارت Eurail استفاده کرد که در 33 کشور اروپایی معتبر است.

من فکر می‌کردم که آمدن به یک کشور انگلیسی زبان با بازدید از فرانسه و ایتالیا آسان‌تر خواهد بود، اما سطح اطلاعات و ارتباطات در ایستگاه. [Heuston] درست نبود و من مطمئن نبودم که از چه کسی بپرسم.

نمی‌دانستم می‌توانم به‌صورت آنلاین با آیریش ریل صندلی رزرو کنم و وقتی به ایستگاه رسیدم متوجه شدم اطلاعات زیادی درباره مکان رفتن روی سکو وجود ندارد.»

مانند بسیاری از بازدیدکنندگان، اجداد جتسون ها از ایرلند آمده بودند. در واقع، برخی از آنها محکومانی از کری و کورک بودند که در اوایل دهه 1800 و در حوالی زمان قحطی سیب زمینی به تاسمانی منتقل شدند. او همچنین بستگانی از طرف مادرش از کو کلر دارد که در اواخر دهه 1800 و اوایل دهه 1900 به نیو ساوت ولز مهاجرت کردند.

«ظاهراً برخی از محکومان مرتکب جنایات کوچک – دزدی غذا، خوردن گوسفند – شدند تا به چنین سرزمین دوری فرستاده شوند. فکر می‌کنم کشیش محله به فرستادن دختران جوان به‌طور خاص برای زندگی بهتر کمک کرد، یا در بسیاری از موارد توسط برادران بزرگ‌تری که قبلاً آنجا بودند حمایت مالی می‌شدند.»

[ How a rail pass could be just the ticket for cheap travel across Europe for all ages ]

سفر جتسون به ایرلند اوج سفر اروپایی بود که در طی آن او از رم و میلان، نیس و لوردس دیدن کرد و پس از اتمام سفر 900 کیلومتری Camino de Santiago با شوهرش در بوردو ملاقات کرد. سپس نزد فرزندان خردسالشان به خانه بازگشت.

او می گوید: «ما 23 سال پیش در ماه عسل خود اینجا بودیم، اما در این سفر قصد دارم از روستاهای کوچکی که اجدادم از آنجا آمده اند دیدن کنم و به گورستان هایی بروم که برخی از آنها در آنجا دفن شده اند. مشتاقانه منتظر دیدار با خانواده همسر مرحوم پدربزرگم و تبادل چند عکس با قدمت بیش از 100 سال هستم.

اعضای خانواده دیگری هستند که قصد دارند در قطاری از هیوستون به وست پورت، آلبوم عکس های قدیمی باز کنند. جوانی مورفی از شیکاگو با دخترش الی سفر می کرد و خواهرزاده اش مویرا تیرنی و دیگر اعضای گروه سفرشان با یک ماشین کرایه ای به وست پورت رفته بودند.

پدر مرحوم مورفی اهل کسلند، کو کری و مادر مرحومش اهل بوشفیلد، نزدیک چارلزتاون، کو مایو بود. آن‌ها در دهه 1950 به شیکاگو مهاجرت کردند، در اواخر نوجوانی‌شان پیر شدند، و حالا نوادگانشان در چمن‌زار قدیمی جمع می‌شوند تا با دو عمه مادری که هنوز در کو مایو زندگی می‌کنند، ملاقات کنند.

ما سه روز پیش به ایرلند رسیدیم و این اولین سفر ما با قطار بود. واقعا سواری آسانی بود. ما بلیط ها را آنلاین خریدیم، اگرچه ابتدا کمی گیج شده بودیم، زیرا پذیرش هتل ما را اشتباهی به ایستگاه کانولی فرستاد و سپس مجبور شدیم با تراموا به هیوستون برویم، بنابراین کمی گیج کننده بود.

علیرغم این وسوسه، هیچ سوالی در مورد یک نبرد انتخاباتی آینده که شامل یک شخصیت برجسته آمریکایی است که منشأ آن را می توان در کو مایو جستجو کرد، پرسیده نشد. با این حال، در ایستگاه کنت، یک راهبر راه آهن ایرلند تأیید کرد که در صورت شکست رئیس جمهور جو بایدن، چه اتفاقی می افتد.

“اگر [Donald] ترامپ وارد می شود و همه می گویند که به اینجا می روند.

• ثبت نام برای هشدارهای فشاری و بهترین اخبار، تجزیه و تحلیل و تفسیر را مستقیماً به تلفن خود تحویل دهید
• پیدا می کنم آیریش تایمز در واتس اپ و در جریان باشید
• پادکست In The News ما اکنون روزانه منتشر می شود – آخرین قسمت را پیدا کنید اینجا