یکی از معدود مواردی که ریشی سوناک و کیر استارمر در این مبارزات انتخاباتی بر سر آن توافق کردند این است که مرزهای بریتانیا “خارج از کنترل” است.
برعکس، مرزهای بریتانیا به‌طور باورنکردنی کنترل می‌شوند – سیستم پیچیده‌ای برای ردیابی نحوه ورود افراد، مدت اقامت و ویزاهای مورد نیاز. در طول سال گذشته، 125.5 میلیون مردم وارد انگلستان شدند
اکثریت قریب به اتفاق آنها دارای ویزا و مدارک مناسب برای بازدید، زندگی یا کار طولانی مدت (یا اگر شهروند بریتانیا هستند، برای بازگشت به خانه) دارند، و ما اطلاعات دقیقی در مورد اینکه آنها چه کسانی هستند، از کجا آمده اند و چگونه هستند. رسیده است.
در مقابل، کمتر از 30000 نفر به طور نامنظم با قایق های کوچک از کانال عبور کردند – در مقایسه با کسری ناچیز.
در دهه های اخیر، یک معماری امنیتی عظیم در امتداد مرزها ساخته شده است. از سال 2014، دولت بریتانیا موانع متعددی را در اطراف بندر کاله تأمین مالی کرده است، که گمان می‌رود از این موانع فراتر رود. 1 میلیارد یورو تا سال 2027.
انگلستان طرح مهاجرتی جدید جزئیات فرآیند کنترل ویزا کاملا دیجیتالی که برای افرادی که از اکثر نقاط جهان می آیند اعمال می شود. پس از این سرمایه گذاری ها، تنها راه برای جلوگیری از این سیستم کنترل عظیم، ورود مخفیانه است، که معمولاً به معنای در یک قایق کوچک است.
گذشته از واقعیت ها، هیستری کنترل مرز در آخرین مناظره رودررو، دفاع واقعی از برنامه های خود را برای جلوگیری از این ورودهای نسبتاً معدود نامنظم برای هر یک از رهبران دشوار کرد.
ادعای مکرر سوناک مبنی بر اینکه هر کسی که به طور غیرقانونی به بریتانیا می‌آید «در هواپیما به رواندا خواهد بود»، به واقعیت غیرقابل اجرا این سیاست رسیدگی نمی‌کند. علاوه بر مسائل حقوقی هنوز حل نشده، رواندا ظرفیت میزبانی بیش از چند صد نفر در سال را ندارد، در حالی که تعداد ورود قایق های کوچک به این معنی است که جمعیت هدف هنوز در دهها هزار.
استارمر که قول داده بود سیاست رواندا را کنار بگذارد، در عوض گفت افرادی که حق حضور در بریتانیا را ندارند به کشورهای مبدأ خود بازگردانده خواهند شد. سوناک در این مناظره زاویه جدیدی از حمله را در پیش گرفت و استارمر را به دلیل پیشنهاد اینکه با رهبران کشور برای بازگرداندن مهاجران هماهنگ کند، تمسخر کرد:
آیا می دانید این افراد از کجا آمده اند؟ آیا می دانید آنها از کجا می آیند؟ ایران، سوریه، افغانستان… با آیت الله های ایران می نشینید؟ آیا می خواهید با طالبان معامله کنید؟ این کاملا بی معنی است. شما مردم را احمق می گیرید.
این با یکی از طولانی ترین تشویق های شب از سوی تماشاگران همراه شد، هرچند مشخص نیست که او برای چه تشویق می کرد.
درست است که بریتانیا هیچ روابط دیپلماتیک رسمی با دولت های سوریه یا افغانستان ندارد و روابط با ایران به شدت تیره است. با این حال طعنه سوناک در مورد دشواری عملی ترتیب دادن ملاقات با این رهبران نبود، بلکه در مورد عدم امکان بازگشت انسان ها به این رژیم ها بود.
این یک اعتراف کاملاً صریح بود که افرادی که او پیشنهاد رفتن به رواندا را داشت در واقع پناهنده بودند – یک گروه مستحق حمایت بین المللی به دلیل آزار و اذیتی که در وطن خود با آن روبرو هستند.
دولت قبلاً به اکثریت قریب به اتفاق متقاضیان این کشورها وضعیت پناهندگی اعطا کرده است. پناهجویان از افغانستان و سوریه درصدی از درخواست های پناهندگی به رسمیت شناخته شده را دارند بیش از 95 درصدو برای ایران این رقم بالای 80 درصد است.
دولت تعداد محدودی طرح انفرادی را برای ایمن کردن دسترسی افراد با ملیت های خاص (مانند اوکراین و هنگ کنگ) به بریتانیا پیشنهاد کرده است. شامل می شوند طرح اسکان مجدد اتباع افغانستان (که قصد دارد از سال 2022 20000 افغان را طی “چند سال” به بریتانیا بیاورد، در ابتدا کسانی که با نیروهای بریتانیایی در افغانستان کار کرده اند) و یک طرح 20000 سوری که از 2015 تا 2021.
متلاشی کردن باندها
استارمر به جای اعتراف به این تناقض، خط مشی غیرقابل اجرا خود را تنظیم کرد. او متعهد شد که «باندهای» را که مسئول آوردن مهاجران به بریتانیا هستند، سرکوب کند. این رویکرد اشتباهات جنگ با مواد مخدر را تکرار می کند: مقابله با جرم و جنایت با تمرکز نزدیک بینی بر عرضه. استارمر این خطا را با حکایتی طولانی در مورد شکار موفقیت آمیز شبکه ای از تروریست ها ترکیب می کند.
تلاقی مستقیم بین تروریسم و افراد ناامیدی که تلاش می‌کنند به امنیت برسند ممکن است در نظر گرفته شده باشد یا نباشد. این به ناظم میشال حسین رسید اشاره کند تروریسم “نوع بسیار متفاوتی از تهدید است.”
بیشتر بخوانید:
برنامه های مهاجرت کارگر: کارشناس امنیت مرزی توضیح می دهد که چرا “شکستن باندها” بسیار سخت است
هر تلاشی برای کاهش خطری که افراد در عبور از کانال با آن روبرو هستند باید از یک ارزیابی بسیار هوشیارتر از وضعیت شروع شود. از جانب استانداردهای جهانی، تعداد نسبتا کمی از مهاجران می خواهند به بریتانیا برسند، اغلب به این دلیل که قبلاً خانواده خود را در اینجا دارند. با این حال هیچ “صف” برای پرش وجود ندارد (همانطور که سوناک می خواهد مردم باور کنند). حتی تلاش می کند تا به تعداد کمی از کودکان دارای خانواده در بریتانیا راهی امن برای ورود ارائه دهد شکست خورده اند.
در سراسر اروپای غربی، مرزها هرگز به این اندازه کنترل نشده اند. اما هیچ مرزی، حتی یک مرز دریایی را نمی توان به طور مطلق کنترل کرد. افرادی که به اندازه کافی ناامید هستند تا از مرزهای بریتانیا عبور کنند، نباید با مرگ روبرو شوند.
از آنجایی که درگیری ها و نقض حقوق بشر در سراسر جهان ادامه دارد، به ویژه در مکان هایی که نه سوناک و نه استارمر مایل یا قادر به مذاکره برای بازگشت نیستند، کشورهای ثروتمندی مانند بریتانیا باید با اکراه کمک کنند.
در کوتاه‌مدت، این به معنای مشارکت بریتانیا در طرح‌های اتحادیه اروپا خواهد بود تا اطمینان حاصل شود که حداقل برخی از پناهجویان می‌توانند با کمی وقار به امنیت برسند. سیاست دقیق و مبتنی بر اجماع که برای دستیابی به این هدف مورد نیاز است، با اتهامات وحشیانه درباره مرزهای خارج از کنترل مورد نیاز نیست.