به گفته یک قاضی دادگاه عالی، یک پزشک که به دلیل تجاوز به همسرش به هشت سال زندان محکوم شد، «از درک اصول و اصول رضایت خود ناتوان بود».
آقای قاضی تونی هانت این اظهارات را در صدور حکم برای ساکن 36 ساله لنستر، که توسط هیئت منصفه در دادگاه جنایی مرکزی به تجاوز جنسی مقعدی و حبس کاذب در خانه آن زوج در 14 فوریه 2019 محکوم شد، بیان کرد. مرد درخواست کرد که این کار را انجام ندهد. مقصر جنایات
دادگاه شنید که زن بلافاصله تجاوز جنسی را به پلیس گزارش داد. او پس از اینکه مرد به خواب رفت، خانه خود را به همراه نوزاد خردسالش ترک کرد و مستقیم به ایستگاه محلی گردا رفت.
مرد ماه بعد دستگیر شد و در طول مصاحبه به گاردای گفت: «من به همسرم تجاوز نکردم. من هر روز آن را رایگان دریافت می کنم. من نیازی به تجاوز به همسرم ندارم.”
قاضی هانت گفت که به نظر می رسد اظهاراتی که مرد در طول تحقیقات خود به گاردای گفته است نشان می دهد که مرد معتقد است “ازدواج نوعی رضایت کلی را برای هر چیزی که او می خواهد از نظر فعالیت جنسی داشته باشد به همراه دارد”.
ازدواج اینگونه نیست. جاستیس هانت ادامه داد: رضایت روز سه شنبه به معنای رضایت در روز چهارشنبه نیست.
قاضی گفت که یک موضوع مشترک در پرونده های تجاوز جنسی وجود دارد که به او گفته می شود “بی احتیاطی شدید نسبت به رضایت در مسائل جنسی” و افزود که “فقدان مراقبت و احترام شدید که به نظر می رسد وجود دارد”.
جاستیس هانت با اشاره به حرفه این مرد گفت این واقعیت که کسی که حرفه ای از او مراقبت می کند “با کسی که به او نزدیک است اینگونه رفتار می کند، باور را نادیده می گیرد”.
قاضی هانت پس از اشاره به اینکه عوامل تشدیدکننده شامل ارتکاب جرایم در زمینه داخلی است، حکم اصلی را به ده سال صادر کرد. وی همچنین خاطرنشان کرد که این مرد حکم هیئت منصفه یا تأثیرات جنایت بر همسرش را اعتراف نکرده است.
او نه سال حبس تعیین کرد و سال آخر آن را با شرایط سخت به حالت تعلیق درآورد، از جمله اینکه مرد هیچ تماس مستقیم یا غیرمستقیم با زن برای مدت نامشخصی نداشته باشد، مگر اینکه زن شروع به آن کند.
قاضی هانت همچنین به این مرد دستور داد تا پس از آزادی از زندان، به مدت دو سال به سرویس مشروط متعهد شود.
در جریان دادگاه قبلی، پلیس محلی به جیمز دوایر SC گفت که در زمان ارتکاب جرم، این زن حکم منع موقت مرد را داشت که منقضی شده بود.
او آن شب با نوزاد جوان این زوج به رختخواب رفت و از خواب بیدار شد و متهم را دید که از در اتاق خوابش نگاه می کند و از او می خواهد که به اتاق دیگری برود.
او خواست تا قبل از پاره کردن آن و گفتن به او مجازات منع تعقیب را ببیند.
مرد سپس زن را به اتاق خواب دیگری برد و به او گفت که با مردی تماس تصویری داشته باشد. او یک دمبل بیرون آورد و به او دستور داد که تاپش را در بیاورد، عکس بگیرد و برای این مرد بفرستد.
زن خواست تا او را آزاد کنند تا بتواند به دستشویی برود، اما مرد نپذیرفت و زن در نهایت بر روی خودش ادرار کرد.
او به او تمسخر کرد، به او توهین کرد و به او دستور داد قبل از اینکه به او تجاوز کند لباس‌هایش را در بیاورد و روی تخت زانو بزند.
سپس به او دستور می دهد که لباس بپوشد و برای او غذا آماده کند.
وقتی خوابش برد، لباس عوض کرد، بچه را گرفت، از خانه بیرون رفت و مستقیماً برای شکایت به گاردای محلی رفت.
گردای ماه بعد با مرد مصاحبه کرد و در طی آن از گاردای پرسید که آیا تجاوز به همسرت جرم است یا خیر.
او مدعی شد که از سال قبل با این زن ازدواج عاشقانه داشته است و تمام فعالیت های بین آنها را توافقی بوده است.
مرد گفت که همسرش متوجه شده است که او رابطه نامشروع دارد و از آن زمان او ادعا می کند که بدون تماس او با گاردا نمی تواند کاری انجام دهد.
گاردای در معاینه متقابل از Seamus Clarke SC، دفاع کرد که این مرد برای اختلال افسردگی مکرر دارو مصرف می کرد و قبلاً به اختلال بیش فعالی کمبود توجه تشخیص داده شده بود.
بیانیه تاثیر قربانی از سوی این زن در صورتجلسه قرائت شد. او از آن زمان ایرلند را ترک کرده است.
او گفت “هیچ کلمه ای برای توصیف زخم هایی که او به جای گذاشته بود” وجود ندارد.
او ادامه داد: “هیچ زنی نباید آنقدر احساس ناامنی کند که لازم باشد نیمه شب با کودک کوچکش فرار کند.”
آقای کلارک جزوه ای از ارجاع شخصیت ها را تحویل داد و گفت که این پرونده “او و خانواده اش را شرمنده کرده است”.
جاست هانت مداخله کرد و گفت که خانواده این مرد دلیلی برای شرمندگی ندارند. قاضی اظهار داشت: او باید مسئولیت اعمال خود را بپذیرد.
آقای کلارک گفت که موکلش نامه ای در «ابراز پشیمانی» نوشته و از دادگاه خواسته است تا عواقب از دست دادن شغلش را برای موکلش بررسی کند.