تنها ایران است که از جنگ آینده بین اسرائیل و حزب الله سود می برد

این را بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل گفته است شدیدترین فاز حمله اسرائیل به غزه پایان یافت. بخش‌هایی از نیروهای دفاعی اسرائیل در حال حرکت به سمت مرزهای لبنان هستند، جایی که نشانه‌هایی از تشدید جنگ با حزب‌الله مشاهده می‌شود.

از زمان آغاز جنگ پس از حمله حماس در 7 اکتبر، غیرنظامیان ساکن در شمال اسرائیل در معرض شلیک موشک های تقریباً مداوم از سوی حزب الله در جنوب لبنان قرار گرفتند. بیشتر از 61000 اسرائیلی آواره شدند، 28 نفر کشته شدند و هزاران ساختمان ویران یا آسیب جدی دیدند. هزاران جریب باغ و جنگل سوخته است.

مستقیماً در مرز اسرائیل با لبنان، شهروندان به طور مرتب مجبور می شوند به پناهگاه های بمب پناه ببرند زیرا حزب الله به تدریج دامنه حملات خود را گسترش می دهد – مطبوعات محلی خاطرنشان می کنند که 50 پناهگاه بمب سیار جدید برای تکمیل بیش از 120 دستگاه نصب شده در منطقه معرفی شدند. اسرائیل با حمله به سایت های موشکی حزب الله و ترور فرماندهان حزب الله پاسخ داد، اما فایده ای نداشت.

اگرچه به راحتی می توان حماس در غزه را با حزب الله لبنان ادغام کرد، اما این دو سازمان بسیار متفاوت هستند. حماس یک سازمان سنی بنیادگرا است، اگرچه به اندازه کافی عملگرا برای ایجاد ائتلاف با مخالفان ایدئولوژیک خود – چه رژیم تحت سلطه علوی در سوریه (تا شروع جنگ داخلی در سال 2011) و چه اخیراً ایران شیعه.

ایران به نوبه خود از ارائه تسلیحات و آموزش به حماس برای ادامه جنگ با اسرائیل بسیار خوشحال است، اما کنترل مستقیمی بر اقدامات آن ندارد.

برعکس، حزب‌الله فقط یک نماینده ایران نیست، بلکه امتداد سپاه پاسداران ایران است. رهبر آن، حسن نصراللهعملاً سرکنسول ایران بود شام. این جنبش هم یک حزب سیاسی لبنانی و هم یک شبه نظامی است که می تواند تا 100000 جنگجوی آموزش دیده را فراخوانی کند، که آن را قدرتمندتر از ارتش رسمی لبنان می کند.

برای درک رفتار اخیر این کشور، باید بدانیم که ایران چگونه ممکن است استراتژی خود را تغییر دهد. درونی ترین هدف ایران بیرون راندن ایالات متحده از خاورمیانه و سپس تسلط بر نزدیکی آن به ویژه سرزمین های عربی در شرق است. حمله آمریکا به عراق در سال 2003 و سرنگونی دولت اقلیت سنی صدام حسین خلاء قدرتی را ایجاد کرد که به سرعت توسط شبه نظامیان شیعه و احزاب سیاسی طرفدار ایران پر شد.

در درازمدت، حذف اسرائیل به معنای حذف یک قدرت رقیب و همچنین نزدیکترین متحد آمریکاست. همچنین وجود دارد عنصر الهیاتی به ایدئولوژی حذف گرایانه ایران.

آیت الله علی خامنه ای، رهبر ایران، بارها پیش بینی کرده است که اسرائیل در سال 1948 تأسیس شده است. او 80 ساله نمی شد. با این حال، تا شب 13-14 آوریل که بیش از 300 پهپاد و موشک شلیک کرد در مقابل اسرائیل، ایران از رویارویی مستقیم با دولت یهود اجتناب می کند.

در عوض، در سیاستی که یادآور سیاست مورد حمایت رئیس جمهور مصر است، جمال عبدالناصر در دهه 1950 و 1960 هدف ایران تضعیف تدریجی اسرائیل بود جنگ فرسایشی بی پایان. اجبار کشور به بسیج مستمر نیروهای ذخیره خود باعث تضعیف اقتصاد و تضعیف روحیه می شود. برای جلوگیری از انتقام‌جویی مستقیم، نیروهای نامنظم مانند شورشیان حوثی یمن را مسلح می‌کند تا از خاک آنها عملیات کنند.

تغییر طرح

آخرین باری که حزب الله شلیک کرد حمله جدی در سال 2006اسرائیل حمله کرد و تنها پس از موافقت نصرالله با خروج موافقت کرد قطعنامه 1701 شورای امنیت سازمان ملل متحد. این امر موجب شد که حزب الله خلع سلاح شود و ارتش لبنان در مرز مستقر شود. هیچ کدام از اینها عملا محقق نشد.

با این حال، جدای از تبادل آتش گاه به گاه، مرز شمالی اسرائیل نسبتاً ساکت است. ایران پس از صرف میلیاردها دلار برای ایجاد حزب‌الله، آن را به عنوان یک عامل بازدارنده در برابر حملات اسرائیل یا آمریکا به تأسیسات هسته‌ای خود در ذخیره نگه داشت.

اکنون به نظر می رسد حساب ها در تهران تغییر کرده است. در حالی که دولت بایدن به دنبال راه هایی برای خروج از خاورمیانه و تمرکز بر اقیانوس آرام است، احتمال حمله آمریکا به برنامه هسته ای ایران کاهش یافته است. در نتیجه حملات 7 اکتبر، اسرائیل، دولتش ضعیف تر به نظر می رسد عمیقاً نامحبوب و عمیقاً به گونه ای تقسیم شده است که برنامه ریزی استراتژیک را تقریباً غیرممکن می کند.

یکی از نشانه های تداوم ناکارآمدی دولت، عزم وزیر دارایی اسراییل بتزالل اسموتریچ برای ادامه کار است. “صندوق های ائتلافی” که در زمانی که کسری بودجه از قبل وجود دارد، از دولت با حمایت از منافع بخش محدود حمایت می کنند 7 درصد تولید ناخالص داخلی.

در ماه مه، پروفسور امیر یارون، رئیس بانک اسرائیل هشدار داد که هزینه های مستقیم و غیرمستقیم جنگ به حدود 67 میلیارد دلار آمریکا خواهد رسید (53 میلیارد پوند).

تاکنون جنگ غزه نشان داده است که اقتصاد اسرائیل قابل توجه است بادوام به موفقیت های بزرگ سرمایه گذاران به طور کلی نسبت به کشور خوشبین هستند چشم انداز بلندمدت اقتصادی. اما هزینه یک مبارزه طولانی مدت در لبنان خواهد بود به مراتب بالاتر و فشار زیادی بر اقتصاد وارد کند.

یک لحظه خطرناک

در همین حال، ایران به اندازه کافی جسور است که این کار را انجام دهد اخیرا شتاب گرفته است فرآوری اورانیوم بسیار غنی شده آن. در این میان، نصرالله نه تنها نخبگان خود را اعلام کرد Reduan مبارزان آماده هستند حمله کرده و منطقه جلیل اسرائیل را تصرف کنیداما تهدید به حمله به کشتیرانی در دریای مدیترانه و حتی قبرس را زد آیا این کشور باید به همکاری با اسرائیل ادامه دهد. قبرس یکی از اعضای اتحادیه اروپا است که در آن بریتانیا دو پایگاه نظامی دارد.

نصرالله اشاره کرد که حزب الله ممکن است به زودی آتش خود را تا حیفا گسترش می دهدسومین منطقه شهری بزرگ کشور که یک دهم جمعیت کشور را در خود جای داده و بیشترین تمرکز صنایع سنگین را دارد. حیفا همچنین محل بندر اصلی و پایگاه دریایی اسرائیل است. حمله به حیفا باعث تهاجم فوری به لبنان و جنگ تمام عیار خواهد شد.

علاوه بر این، حزب الله نیز دارد 150000 موشک آموزش دیده در اسرائیل، که بسیاری از آنها می توانند به تل آویو و فراتر از آن برسند. فراتر از خسارات فیزیکی و تلفات جانی، جنگی به این بزرگی از هزینه قابل توجه درگیری های جاری در غزه فراتر خواهد رفت.

تأثیر جنگ بر اسرائیل وخیم خواهد بود و تأثیرات آن بر لبنان – که در حال حاضر یک کشور شکست خورده بالفعل است – بسیار بدتر خواهد بود. بسیاری از زرادخانه موشکی حزب الله در سیلوهای پنهان در مناطق غیرنظامی مدفون است. روستاهای لبنان اغلب در کنار گذرگاه های کوهستانی قرار دارند که حزب الله در آنجا سنگر خواهد گرفت. با توجه به نیاز به دسترسی سریع به سیلوها قبل از شلیک همه موشک‌ها، تهاجم زمینی ضروری است – اما با هزینه زیادی برای جان اسرائیلی‌ها، با خسارات جانبی گسترده و مرگ غیرنظامیان.

در صورت وقوع یک جنگ تمام عیار، ایران همچنین می تواند بار دیگر موشک های بالستیک خود را پرتاب کند و سعی کند بر دفاع اسرائیل غلبه کند. بعید است در صورت اصابت به شهرهای بزرگ اسرائیل، به درخواست‌های اسرائیل برای خویشتن‌داری، همانطور که در ماه آوریل پس از شلیک 300 موشک از سوی ایران انجام داد، توجه نشود. نمی توان پیش بینی کرد که درگیری تا چه حد ممکن است از آنجا گسترش یابد.